Lahzanın birinde sıkıştım kaldım.

Öylesine güzeldi bakışları öylesine mahzun

Sardı sarmaladı tüm yalanlarımı

Bir an, beni benden çalacak sandım

Neden bu kadar korkuyorsun vedalardan

Gülmedin mi bir tren garında hiç

Kavuşmak için beklemek

Sandığın kadar zor değil!

Zor değil nefes almak, severek

Ve tüm çağı kucaklamak birden

Umudun kıyısına uzanmak,

Yanmamışçasına hayaller.

Sevmek, tüm öznelere küsmekse

Yüklemler hiç kovalamadı mı seni

Diskriminantı eksi çıkan bir denklemi

Söyle, kaç kere suçladın hayatında

Yapraklarına konan tüm kelebekler öldü mü

Sustu mu konuştuğun her ayna.

Sessizce yaklaş dediklerinde

Hep mi gürültüyle kaçtın?

Tüm sırlarından öpüyorum seni

Korkusuz yalnızlığından.

İlhamı bulup koyuyorum avuçlarına

Ömrüne, bir tohum da ben ekiyorum

Yıllarca mahfuz olan eski bir günlüktüm

Satırlarımda gül yaprakları erirdi.

Üç yüz altmış beş gün yetmezdi ki bana

Her gün iki kere yazardım seni

Şimdi ise tutsak ruhuma bir şifa buldum

Mağmum suların koynunda susarken.

Bir dilek diledim sana içimden

Ve yalnız ellerini, sıkıca tuttum.