Gözlerinde saklı diyarlar barındıran çocuk aniden gülümsemeye başladı günün birinde. Bir kış sabahında sislerin ardından usul usul yayılan güneşin kızıllığı yakalanıverir ya yolda olanlara, aynı öyle: ‘Kış olduğu için geç vakte kalan, çehresini ille de erkencilere saklamayan…’ Pencerelere yerleşen buharların ve ağaçları örtüleyen sislerin arasından pembe-kızıl, turuncu-lacivert, aman Allahım her biri ayrı birer tuval gibi, dokunur uyku mahmuru gözlere. Bir kuş sürüsü havalanır; önce korktu sanırsın sonra göçtü, ardından bir kavis çizerek gerisin geriye ağacına dönüp dallarını terk etmediğini görürsün. İşte tam öyle umutlu bir gülümseme.

Gözlerinde gizli geçitler barındıran çocuk aniden gülümsemeye başladı günün birinde. Boyutlar arasında yollar açıldı birden; bebek İsa’nın annesinin kucağında evine dönüşü gibi, Musa’nın Kızıldeniz’i yarıp çöle varışı, Süleyman mabedinin taşlarına Hüthüt konmuş da sesi Belkıs’a ulaşır gibi. Yanlış yola sapıp vuslatı anlamayanlar yavaşlatırken seyyahları, sanki az ötede bir sevgili atını Aksa’da bırakmış gibi. İşte tam öyle hüzünlü bir gülümseme.

Bahara benzeyen günün birinde beyaz güvercinler havalandı bir çocuğun gözlerinden. Şükürler yayıldı kanat seslerinin ulaştığı yerden daha öteye. Güvercinler süt gibi, güvercinler bembeyaz, güvercinler gagalarında zeytin dalı, ki o dalların bir ucu -başka türlüsü de olamazdı- balçık sıvalı…

*
Gülümseyen çocuk hikayelerinin çokça yazıldığı bir yıl olmasını dileyerek, yeni yaşımızın ilk sayısıyla sizlere merhaba diyoruz. Birlikte öğrenerek, gelişerek, büyüyerek Konsol Edebiyat ile yol almaya devam ediyoruz.

Keyifli okumalar…