Bahar geldi… Bir devrimin ardından yorgunların gülümsemeleri gibi, tek yumruk olmuş kardeşlik gibi, beşi bir olmasa da parmakların hayatı kavrayışı gibi… Çiğdemler, kardelenler, sümbüller kuşanarak örtüsünün üzerine, toprağa bahar geldi. Kirazlar, bademler, erikler gelinliklerini giydi. Son cemrenin düştüğü yere otağını kurdu güneş. Topraklar sürüldü, bereketler davet edildi hasat zamanlarında bizi bulsun diye. 

Yaren leylek yârine geri döndü. Vefayı tatmış bir canlının bunu göstermesine dayanamayanlar çıkar ilişkisi dese de adına uzak yoldan gelmiş bir mevsimlik misafire ikram edilenler misafiri memnun etti. Vefayı bir semt adı olmaktan çıkaranın insan türü dışında olması, kiminin canını sıksa da kimini memnun etti.

Toprağa can yürüdü, dallara su yürüdü. Kışlık pazenlerini sandıklara kaldırdı bütün kışı üşüyerek geçirenler. Nevruz ateşi yandı, söndü. Aydınlık saatler günün çoğunu ele geçirdi. İsteği çok olanlar Hızır- İlyas buluşmasını beklemeye koyuldu. Çok değil, iki sokak aşağıda bir çocuğun dileği kabul, bir annenin yüreği mesrur oldu. Çocuğun dileği elbette bahar geldi diye gerçekleşmedi ama baharda coşkusu daha bir cıvıltılı oldu. 

Konup göçen çiçeklerin yanına konup kalan çiçekler de ilişti. Ayaklar altında değerinden bir şey kaybetmeyen çayır papatyalarının az ilerisinde gelin duvakları arz-ı endam etti. Güzel seven insan sözü eşliğinde serpildi gül. Dalına konan bülbül muştulu haberler getirdi.  Bir mahcup tebessüm hatırına Pir Sultan, dostunu bağışlar gibi oldu.

Bir bahar dileği de ben bıraktım bu sayfaya. Gün olur da bağışlarsa Abdal dostunu, bir yediveren sözümüz olsun kapımızın önüne dikmek üzere. O güne dek bahçelerimizde unutma beni çiçekleri bakacak mavi mavi. Doğduğumuz yerden de görünen gökyüzü gibi…

Baharın yaza en yakın vaktinden…

Keyifli okumalar.