Çoktan geldi sonbahar. 

Kuşların kanadında gitti sıcağın buğusu.

Ağaçlarda bildik bir hikaye.

Kırmızı bir telaş,

Sabırsız sarıya doğru.

İçimdeki dağınıklıkları topluyorum nicedir.

Girmediğim odacıklar var kalbimde

Asırların, ataların müphem izi üzerinde 

Biraz dağınık kalsın  bırakıyorum 

Bırakmak iyi gelir bazen öylece 

Parmaklarım sardunya kırmızısı 

Mis ıtır kokusu.

Eskimiş renkleri  temizledim bu sabah saksıda.

Tomurcuklarla selamlaştım.

Güldüm her birine kandırdım onları

Karşı bahçede sonbahar çoktan başlamıştı.

Diyorum iki petunya sallandırayım balkondan,

Ben morunu severim

O İskandinav havasını.

Ama kokmuyor petunyalar ıtır ıtır 

Boyamıyor rengi parmak uçlarımı.

Bu gece kırmızı başlı beyaz bir balık gördüm 

Kimsede görmediğim bir gülümseme kocaman dudaklarında 

Sonra şiir yazdım düşümde denize

Dedim deniz kızları çoktan inmiştir derinlere

Güneşin terk edeceği bir ülkede

Baltık denizinin en karanlık yüzünde

Ne bir kuş uçar göğünde 

Ne denizkızlarının şehrayini..

Düşlerde bile.

Dilini bilmediğim meşgaleler buluyorum kendime

Tanrım neden bu kadar çok dil yarattın diyorum

Sonra bakıyorum 

Anlamıyor zaten birbirini 

Aynı dili konuşanlar bile.