Ruhumdaki sabır, kalbimdeki așkla kurdum kor dantellerden bu yolu, ormanın altına yeterki oku onu.

Senin gördügün ağzımın kenarında
duran dua, ben ayaklarımın altındaki
toprağa, döktüğüm gözyaşına
inandım. Öyle uzun ki dünya;
katlanmaya, kıvrılmaya, açılıp çarşaf
olmaya. Mümkündür yol yapmaya bir
ömür, yol almaya.

Ah! yine de yolumdaki kederi kimse
bilmesin, büyüsün, genişlesin,
dolansın ömrümü; kapısı kapalı
çoktandır, penceresi dargın.

Kim anlayacak bu kor işaretleri?
Kimsenin dilinden okunmasın içimde
ufalan. Ovada ve dağda saklı bir mavi
için düştümdü yola. Benim de yaban
bir çığlığım vardı, çok zaman oldu,
teslim ettim onu rüzgara.

Kışa girdik kıştan çıktık ama
değişmiyor insan karınca duası
diyorlar ördüğüm yola…