KEKEME

Bir sevda çelmesiyle düştüm senin yoluna
Tutunup kalkamadım elim kolum kekeme
Hasretinle yanarken varmak için iline
Yönümü bulamadım sağım solum kekeme

Söylemek istediğim o kadar çok şey vardı
Yığın yığın birikti hepsi ruhumu sardı
Acının limitini gördüm benzim sarardı
Kilit vurdun kalbime sustu dilim kekeme

Bakışınla okları fırlattın tam sineme
Bir de kurşun yarası açtın gönül hâneme
Birazcık acımadın kirpiğimdeki neme
Yıkılmaz bentler ördün yaş’ım sel’im kekeme

Gemileri yaktın ya sis çöktü o limana
Sus pus oldu tüm evren bırakmadın zamana
Kırıldı hayallerim savrulunca dumana
Yanıp kavruldu közüm şimdi külüm kekeme

Susuz bıraktın gölü soldu beyaz nilüfer
Bağ kurudu dağ oldu, kalmadı üzümde fer
Bülbül de sanki ölmüş çilemiyor bu sefer
Gülşenler gazel doldu artık gülüm kekeme

0 yorum
0 beğeni
Prev post: Gitmek İçin GelenNext post: Bilemiyor Dedi ‘İnsan…’

İlgili Yazılar

Yorum Yap

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Arşiv
Kategoriler
En Son Yazılar

Aylık Ücretsiz Dijital Dergimize Abone Olmak İster Misiniz?

Yazının Yayınlanmasını İster Misin?

  • Kapadokya
  • Mercan Dede
  • https://konsoledebiyat.com/wp-content/uploads/2024/11/Konsol-Edebiyat-Website-Fon-2-1.mp3